Diary

Codziennie i co noc dręczą mnie miliony pytań. Pytań, na które nie znam odpowiedzi, a co najgorsze... nawet nie mogę się ich domyśleć, bo gdy tylko próbuję, od razu mam w głowie nietylko miliony pytań, ale też miliony rozwiązań - jak mogło być.

Jestem nietylko kobietą. Jestem detektywem i policjantką w jednym. I tak już jest od kilku miesięcy. Żyję cyframi, zgadywaniem haseł, namiętnym przeglądaniem przeglądarki google. Mój dzień zaczyna się od tego dziwnego uczucia niespełnienia i kończy się na nim. Mózg mi trzeszczy od ciągłego przypominania sobie zeszłego roku. Zresztąobecnegoteż. Dziesiątki ciągle tych samych słów, setki tych samych obrazów przed oczami, miliony tych samych koszmarnych myśli, oplatają mnie codziennie, jak gdyby chciały mnie udusić swoim żywym ogonem.

Czuję się podle. Nawet gorzej niż podle. Czuję się jak pająk, któremu ciągle ktoś podpala pajęczynę i niszczy mu całą, długotrwałą pracę.

Wstaję z łóżka. Staram się być miła. Staram się, ale często mi to nie wychodzi. Nie, że nie chcę. Po prostu nie potrafię. Staram się mówić, że kocham. Wysyłać te przeklęte minki składające się z dwukropka i gwiazdki. Staram się uśmiechać najszerzej jak tylko jest to możliwe przy nawiasie prawostronnym. Ale to za mało. Boję się, że znowu zacznę tworzyć swoją pajęczynę życia, że uśmiechnę się naprawdę, że powiem 'kocham cię' z największą siłą, na jaką mnie stać. ŻE znowu zacznę być naprawdę, naprawdę szczęśliwa... tylko po to, żeby kolejnego dnia obudzić się sama w łóżku. To znaczy i tak budzę się sama, bo jesteś daleko... ALE, że obudzę się ze świadomością, że Ciebie już nie ma... To znaczy, że jesteś... ale nie mój...