Poetry

zaganiałem u niej zawsze tę samą zupę
jak ona po białorusku zaciągnięta
śmietaną kiedy wylewały się piersi
i nie musiałem za wcześnie zrywać się z nóg
kiedyś pod wieczór zaczynała fejsbuczeć
że na odzień jest utkana z mgły nad rzeką
wyłania się z ognia a nie z dymu o niespalone łętowiny
i wbijała we mnie te igły szczęścia w stogu
które musiałem odbierać jak przed deszczem
w czarny piątek przy łapaniu oczek plandeki
od słomianego ognia zajęła się sterta kolorowych gazet
i coś się zacięło w uskoku tektonicznym
między wielką płytą a hektarami jedynaczki