1 grudnia 2011
Spacer
Zamglony dzień. Jak na złość w mp3 włączają się same smutne melodie.
"Dust in the wind...".
Jak proch. Mijam powoli cmentarz, już nie lubię go tak, jak kiedyś. Wypatruję znanego nagrobka i robi mi się ciężko na duszy. Jakby coś usiadło mi na klatce piersiowej, to coś jest złe i chichocze mi do ucha, że śmierć jest nieodwracalna. Zamykam oczy i mocniej popycham wózek. Życie też ma wielką wartość, mój synek jest tego doskonałym przykładem. Jest klejem, który łączy mnie z tym światem.
Mijam znane bloki, pod stopami czuję chodnik, którym chodziłam tysiące razy i wspominam. Spacerowałam sama. Wiele razy z psem. Z psem i przyjaciółmi. Gdzie oni teraz są? Rozbiegli się do domów swoich, stworzyli własny azyl i nie wpuszczają nikogo. Przypominają mi się czasy, gdy chodziłyśmy tamtędy mając nadzieję na spotkanie z chłopcem, który nam się podobał. Pamiętam zapachy tamtych wieczorów, dziewczęce chichoty i ukradkowe spoglądanie w okna. Znów w oczach mam łzy.
Przemijanie. Dorastanie. Jakby tego nie nazwać, jest to bolesne. Wspomnienia przypominają mi, że wszystko przemija. Jesień już i znów rok do przodu. Smutno tak.
Co osiągnąłeś w swoim życiu? Spójrz w lustro i przyznaj.
14 czerwca 2024
z sercem i kawąsam53
14 czerwca 2024
SenDeadbat
14 czerwca 2024
Wychodząc w słońce, światłościąArsis
13 czerwca 2024
Tak ciepłovioletta
13 czerwca 2024
ZaduszkiTrepifajksel
13 czerwca 2024
DziwoludyAirFish
13 czerwca 2024
wysuszone kwiatyYaro
12 czerwca 2024
pod lipąsam53
12 czerwca 2024
Doskonałość amorficznaArsis
12 czerwca 2024
1206wiesiek