28 sierpnia 2011
Грусть скитальца
Расцвели деревья снова,
Ароматом дышат ночи,
Соловьи гремят в дубравах,
И кузнечики стрекочут.
Что ж задумавшись глубоко,
Я стою, понурив плечи?
Сердце стонет одиноко;
Может песню в мыслях слажу,
То ль перу доверю строки.
Думы – дети, думы – птицы
Что ж невесело поете?
Ты, душа моя, вдовица,
От детей своих в заботе.
Минут весны, минут зимы,
Зной и снег, сменяясь схлынет –
Лишь одно, неизменимо,
Грусть скитальца (поэта) не
покинет.
UA3URX 27.08.2011
Znowu się rozkwitły drzewa, Noce wonią oddychają, Słowiki (dzwonią) w
dąbrowach, I świerszcze (cicho) cykają. Co, że myśląc (tak) głęboko Stoję,
pochyliwszy barki? Serce (skamle) w samotności; (Słodką) w myślach pieśń ułożę.
Czy pióru powierzę linie. Myśli - dzieci, Myśli - ptaki, Czemu tak smutno
śpiewacie? Duszo moja owdowiała, troską dzieci (otulona). Czas przedwiośnia i
czas zimy, Znój i śnieg na zmianę spłynie - Tylko jedno jest niezmienne, Żal
tułacza nie (przeminie).
28 maja 2024
2805wiesiek
28 maja 2024
Szalone dniMarek Gajowniczek
27 maja 2024
tak mało trzeba nam...sam53
27 maja 2024
Stąd do wiecznościJaga
27 maja 2024
Niejasność podążaniaArsis
26 maja 2024
Noc bez świtu, zmierzchSztelak Marcin
26 maja 2024
Serce serc 2024Misiek
25 maja 2024
W kotle burzyMarek Gajowniczek
25 maja 2024
Nieuniknionevioletta
24 maja 2024
ZłudaArsis