21 april 2013
kira
Posłuchaj: stu-dnie brzmią jak wiekuistne doby, tam czas odbija się śmiechem
albo udręką. Nie potrafię nosić wody. Chciałabym spaść, uderzyć o wklęsłe dno,
uderzyć w niebo. Każdy poranek jest niczym naderwane cięgno; tworzą się kaskady
słów, których nigdy nie umiałam wylać. Lód to moja jedyna, monolita materia.
Od lat roztapiali, próbowali wskrzesić fale. Odpływałam, coraz bardziej, aż na
północy została blada powierzchnia, pusta twarz i oczodoły zmarzniętych mórz.
Rzeka wpółtnie ciało. Poznałeś wszystkie ujścia; pragnienie ginie w nich jak
kamień. Serce jest twarde, ciężkie, bezkształtna masa bujd i niechceń. Dopóki
miałam nurt, mogłeś podróżować do dzikich miast, zatrzymywać się w zatokach.
Teraz zgasły latarnie, pękły ostre kadłuby brzegów. Jeśli mnie znajdziesz, to
chłodną, z wydrążonym przeręblem. Ale nie szukaj; będę pod taflą nieodbytych zim.
Głęboka już pora; uczyńmy więc z tego miejsca ocean. Zamieszkaj ze mną, Nereido.
____________________
cykl: syberiada
29 march 2024
Humanized PainSatish Verma
28 march 2024
2703wiesiek
28 march 2024
It Is Getting DarkSatish Verma
27 march 2024
NarcyzJaga
27 march 2024
2703wiesiek
27 march 2024
To były piękne dniabsynt
27 march 2024
Drobiazgi.Eva T.
27 march 2024
Wearing The Crown Of ThornsSatish Verma
26 march 2024
Margo5absynt
26 march 2024
2603wiesiek