Towarzysz ze strefy Ciszy


gdy wreszcie runie kruchość tych naszych dni


nie trzeba wcale wielkiej skry
by życie wieczne mogło skonać
pycha pogarda nienawiść 
i człowiek z dumą urażoną
zaraz na śmieci mogą iść
ojczyzna miłość Bóg i honor
błyski bagnetów i kul swist
już myśli filozofów płoną
zamiast dojrzewać czas im gnić
za każdą lekcję płacić słono

zgrzytanie zębów płacz i krzyk
przemilczeń stos między wierszami
przegrają wszyscy nie wygra nikt
piekło zdobione ambicjami
uszami będą strzygi strzyc
a diabły tupać kopytami
ostatnie kładki i mosty
spalimy jednak sobie sami



https://truml.com


print