Pi.
Hiob
Nie masz mnie już czego pozbawić. Ojcze, który byłeś! To ty
odpychałeś ode mnie cierpliwość; ramiona z żył wypełnionych
prostotą; czerstwy bochen chrzczony szacunkiem i wyrozumiałość
wobec nadciągającego szaleństwa. Nie masz mnie już czego pozbawić,
więc nie ma już twojej władzy nade mną. Matko, która mnie znałaś!
Ostojo niepodrabianej dobroci. Zamykałaś przede mną wiarę,
w to że będę taki jakim mnie wymyśliłaś; gorączkę spluwaną z czoła
przez lewe ramię; dumę gdy dzieliłem z Tobą iskry pierwszych zauroczeń
i milczenie na rozstajnych życiach. Nie masz mnie już czego pozbawić,
więc nie ma już twojej władzy nade mną. Kobieto, w której żyłem!
Wiedźmo z kamiennym sercem. Odcinałaś ode mnie swoje nienazwane
niepokoje jak resztki zużytej pępowiny; rozpalone do czerwoności
pytania, o to czy każde mniej wciąż znaczy tyle samo; emocjonalne
ikony chwytane łapczywie w złudną sieć i ten porażający strach, że kiedyś
będę bardziej czyjś niż twój. Nie masz mnie już czego pozbawić, więc
nie ma już twojej władzy nade mną. Amen.
https://truml.com