gabrysia cabaj


Rzeźbiona komoda


Był czas, że kładąc się nocą do łóżka
wierzyłam w cud. I czas obudzenia.
 
Zastawszy siebie, po wysłuchaniu
preludium na wiatr w topolach i gwizdanie kosa
dziękowałam Panu za małą wiarę,
bo teraz mam komodę na toczonych nogach
i parę saren -
stukające do drzwi kopytkami.
 
I na cóż cuda o świcie?
Przecież cudnie jest, wiesz?
 
Ptaszki śpiewają, tulipany kwitną, jaskry.
Kura dziobie szczęśliwą trawę.
Kot złowił mysz i ją pożera.
 
Przyszedł bocian, przyniósł ciepło.
 
Patrzę na to w szlafroku
ze swojej orbity pełnej światła, czując
że niekoniecznie trzeba umrzeć,
by trafić do super krainy;
 
ani nie muszę dokądkolwiek iść,
żeby tam dotrzeć.



https://truml.com


print