Pietrek
Lis i Skorpion. Następne pokolenie.
Spotkali się pewnego słonecznego dnia podczas pożaru Lasu. Spotkali się nad brzegiem rzeki, którą przepłynęły już wszystkie inne uciekające przed pożogą Zwierzaki. Chudy i ogólnie mało reprezentacyjnie wyglądający Lis, oraz wielki, groźny w swej chitynowej zbroi, wyprzedzany złą sławą Czarny Skorpion.
- Lisie, Lisie – zasyczał Czarny – proszę cię jak Zwierz Zwierza, weź mnie na grzbiet i przeprawmy się wspólnie. Bądź pewny mej dozgonnej wdzięczności.
- Jasne –odszczeknął chytry Lis – Się odwdzięczysz. Kąsając mnie po przyjacielsku. Może nawet czule.
- Ależ skąd, będziemy żyli długo i szczęśliwie, jeśli tylko na drugim brzegu rozstaniemy się bez zbędnych sentymentów i ociągania.
- Rozstaniemy, mówisz. Bez sentymentów. Niech będzie – Lis wprawnym ruchem pyska wrzucił sobie na grzbiet Skorpiona, odgryzając mu przy okazji ogon z jadowym kolcem.
- Auć! Ty szujo, co ja teraz pocznę!
- Nie marudź! – Lis mocno pracował łapami, bo nurt był silny. – dasz radę, a z tym ogonem to był po prostu wypadek.
Gdy już wpółżywi dotarli na drugi brzeg, Skorpion zsunął się z lisiego karku i oskarżycielsko popatrzył na swojego wybawcę– Po mnie można się wszystkiego spodziewać, ale ty? Jak mogłeś!?
- Mogłeś, nie mogłeś – Lis rozgniótł łapą arachnida – Przez te całą Akopalipsę zgłodłem, kurde.
https://truml.com