Emma B.
Dziecko dżihadu
Dostałam niedawno książkę Jean-Christophe'a Grange Miserere. Mam dosyć ograniczony zestaw przyzwyczajeń kryminalnych, więc powitałam tę książkę z zaciekawieniem. Początek zapowiadał tradycyjnie rozwijającą się fabułę, ale szybko tło wypadków przyjęło zasięg międzynarodowy. Całe szczęście, że mój francuski nie jest perfekcyjny i w pogoni za rozwiązaniem tajemnicy morderstwa przemknęłam nad drastycznymi opisami tortur. Dzieląc się uwagami o czytanej powieści, ironicznie komentowałam tendencję pogoni za czytelnikami kosztem epatowania okrucieństwem. Książka za mną, treść zamortyzowana happy endem.
Dzisiejsze newsy z pierwszej strony WP zmusiły mnie do weryfikacji oceny fabuły. Kto jak kto, ale Francuzi mają spore doświadczenie w stosowaniu przeróżnych metod w utrzymywaniu swoich kolonii, świetna armia zaciężna wszystkich ras - Legia Cudzoziemska. Zresztą Francja jest w tej chwili wielkim tyglem, w którym wszystkie idee czują się jak w domu.
Artykuł z WP może przeczytać każdy zainteresowany "Dziecko dżihadu - historia nastolatka przymusowo zwerbowanego przez islamistów w Mali". Bezsilność i bezradność, to mi pozostało po przeczytaniu Miserere.
https://truml.com