Laura Calvados
Feb 5th, Ave
Nie zachowała się ani jedna fotografia na której jesteśmy obie. Tylko taka, gdzie stoisz na moście, czarna, patrząc na wschód; na rzekę. Trzynaście lat temu.
Znam to miejsce, którego już nie ma. Przęsła rozebrali któregoś lata żołnierze na ochotnika; ciebie już nie było, musiałam zrozumieć to sama.
Okna, pokoje kolejnych Twoich domów. Twoje psy, które tulisz jak dzieci. Twoje usta, jak wtedy. Nocne spotkanie w parku; djarum i perfumy, których nie pamiętam. Zimne i krótkie tamto lato.
Strach większy niż Twoje oczy trzymał wszystko we mnie.
W ciemności spiżarni leży małe pudełko pełne olejków i soli.
Listy sprzed lat pachną zupełnie inaczej. Teraz już nie umiałabym pisać. Nie wierzę, że pamiętasz język, którym mówiłam do Ciebie gdy byłyśmy dziećmi. Pewnej jesieni, w lesie za ceglanym domem.
https://truml.com