gabrysia cabaj


Zaocznie


bo tyle jest miejsc gdzie zranione oczy
gotowe są patrzeć na rozpaczliwe
szczeliny*

Tak pękać można, Panie, bez widocznych
znaków. Przed snem w ciemnym pokoju,
który łapie powietrze jak złowiona orka,
albo wtedy na ściernisku, uwijając się
przed burzą.

Zakryta po uszy, a ręce wyciągam:
nie lękajcie się - proszę przez niechciane
łzy.

OM MANI PEME HUNG - powtarzam -
OM MANI PEME HUNG.

Mieliście nie być
rysami na szkle mojego serca.
Miałam sobie obiecać, że nigdy więcej.

I kto to słyszał, żeby tak nocą, osobno,
po cichu.


*Wojtek Borkowski

.



https://truml.com


print