Poetry

"Human beings cannot bear too much reality."


- T. S. Eliot



I - Fado



Kiedyś były liście.

Dziś są torebki foliowe.



Czy Bóg cierpi?



Na szczęście jest pies sąsiadki

Który wabi się "Kotek".



Bądź Przyjaciółką

Pinokia.



II - Łajza



"w koszuli z Mustanga poplamionej barszczem
czas wśród butelek opisuję ramieniem"



Chciało mi się sikać ale toaleta była zajęta i nasikałem w chusteczkę.

Nie uratował się nawet sweter od Marysi.

Nie miałem innego wyjścia - na kilka lat musiałem stać się radiem.

Śledzili mnie, a ja sypałem: Kierkegaard... Kozakiewicz... Pułaski...

Hrabal... Eliade... Bo na krajówkę mnie wzięli.



" wszystko to automatyka!"


A z Heideggerem to siedzieliśmy na klatce schodowej i paliliśmy blanty.

Z Hanką przychodził: jak tam pięknie jest, jesienią, jak płoną znicze, wieczorem.

Gadaliśmy a ona siedziała na telefonie - a kot obok, na wycieraczce

U Pisarczyków.


" w butelce ciała
stulone kwiaty"



III - Krzesła



Boże.

Nienawidzę krzeseł.

Ona mówiła, że gdyby mogła - już dawno puściła by je wszystkie

Z dymem.

Gdyby nie bała się własnego hałasu.

Mówiła: "Pamiętasz, jak próbowałam się podpalić?"

"Nienawidzę krzeseł, zwierząt i dzieci!"

Ja nienawidzę krzeseł, ale lubię zwierzęta

I dzieci.




Na opisanie pustki mam kota na klatce.

Ma maść szylkretową i białą - trochę jak krowa.

Kiedy idę po schodach łasi się na mój widok do poręczy.

Otwiera pyszczek i mruży oczy.





Koty mają mądre spojrzenie.

Wiotkie ciała za którymi stąpa cisza.

Są trochę jak my - kręci je eksploracja,

Lubią ryzykować.



Jakie szczęście, że boją się własnego hałasu.

Dzięki temu stąpa za nimi cisza.