27 december 2012

Świat według zołzy III

Wieczorem Joanna miała dylemat wielu kobiet wybierających się na randkę. W końcu zdecydowała się na czarną obcisłą sukienkę do kolan z aplikacją na ramieniu i wysokie bordowe szpilki na platformie. Do tego długie włosy zakręciła w seksowne fale, a na usta nałożyła ulubioną czerwoną pomadkę. Jeszcze tylko ukochane Amor Amor i można ruszać na podbój.
        Gdy dotarła na miejsce, od razu pojawił się przy niej szef sali. Niestety, za późno uświadomiła sobie, że nie zna nawet imienia, nie mówiąc już o nazwisku swojego tajemniczego wielbiciela. Z zażenowaniem zaczęła więc rozglądać się po sali, mając nadzieję, że jego widok pomoże wyjść jej z twarzą z kłopotliwej sytuacji z szefem sali, który upierdliwie pytał, z kim jest umówiona. Na szczęście od razu zauważyła mężczyznę i skierowała się w jego stronę, krocząc z gracją baletnicy na wysokich szpilkach.
          Jak przystało na dżentelmena, wstał na jej widok. Miał na sobie elegancki czarny garnitur i fioletową koszulę ze złotym krawatem. Wyglądał wspaniale i miał tego świadomość.
- Dziękuję, że zgodziła się pani zjeść ze mną kolację.
- Cała przyjemność po mojej stronie. Może ułatwimy sobie rozmowę i mówmy sobie po imieniu? Pan, pani bywa dość kłopotliwe. - zapytała z uśmiechem, chcąc na przyszłość uniknąć takich sytuacji, jak ta z szefem sali. O ile będzie jakaś przyszłość.
- Ależ oczywiście. - podał jej rękę nad stolikiem. - Jestem Karol.
- Joanna. - uśmiechnęła się, rejestrując delikatną pieszczotę jego uścisku dłoni. Jutro będzie miała co opowiadać Edycie.
            Z drugiej strony zdziwiła ją trochę ta niechęć do przedstawienia się pełnym imieniem i nazwiskiem. Uważała, że ludzie w ich wieku nie powinni przedstawiać się wyłącznie imieniem. Ale skoro on nie, to ona nie miała zamiaru jako pierwsza wychodzić z inicjatywą. Zapewne miała być to jakaś ochrona, gdyby ten wieczór okazał się niewypałem.
           Nie chciało jej się jednak nad tym zastanawiać. Wolała skupić się na prowadzeniu inteligentnej konwersacji i dobrze się przy tym bawić.
Uniósł dłoń i skinął na kelnera.
- Czego się napijesz, Joanno?
- Poproszę wodę mineralną z limonką.
- Dwie wody mineralne z limonką. I poprosimy kartę win. - to zdanie skierowane było w stronę kelnera, który właśnie stanął przy ich stoliku.
        Restauracja była piękna. Miał gust, to musiała mu przyznać. Półmrok sali rozświetlały tylko drżące płomyki świec i klinkiety ukryte w strategicznych punktach lokalu. Słyszała pochlebcze opinie o tutejszej kuchni od swoich zamężnych koleżanek.
         A teraz była tu z mężczyzną, który bardzo starał się pokazał, że nie przewiązuje szczególnej wagi do tego spotkania. Ale niespecjalnie mu to wychodziło. Jako magister psychologii umiała odczytywać intencje rozmówców już po ich zachowaniu.
         Pojawił się kelner z kartą dań i win. Po wnikliwej analizie zdecydowali się na przystawkę w postaci ślimaków winniczków zapiekanych z serem lazur podanych ze szpinakiem dla niego i krewetki tiger marynowane w imbirze na sałatce z owoców południowych dla niej.
- Więc powiedz mi, Joanno, czym się zajmujesz? - zapytał ją z uśmiechem.
- Jestem magistrem psychologii, ale doskonale wiesz, gdzie pracuję.
- Co kobieta z takim wykształceniem robi w butiku z galanterią męską?
- Poznaje mężczyzn, którzy później zapraszają ją na kolację? - postanowiła z nim flirtować, nigdy nie wiadomo, kiedy nadarzy się następna okazja.
- Wydawało mi się, że w takie miejsca zaglądają głównie starsi mężczyżni... Czy ich zaproszenia też przyjmujesz?
- A czy ja wyglądam na taką? - odpowiedziała pytaniem na pytanie z przekornym uśmiechem.
- Nie, ale wolałem zapytać. Skąd mam wiedzieć, czy nie mam konkurencji? - w ten sposób starał się z niej wyciągnąć, czy dziewczyna ma kogoś. Jednak Joanna była czuja i nie dała się sprowokować.
- Może masz, a może nie masz, kto to może wiedzieć?
- Jesteś tajemnicza. - ujmujący uśmiech z jego strony. W oczach błyskały ledwie dostrzegalne iskierki złości. Był już lekko zdenerwowany tym, iż kobieta skrywa się za maską tajemniczości i jawnie nie okazuje mu swojego zainteresowania. Nie był do tego przyzwyczajony.
        Jednak Joanna widziała, jakie emocje buzują w jej towarzyszu i postanowiła tym bardziej zachowywać się tak, jak wcześniej. Nie było to spowodowane wyrachowaniem, a ciekawością. Była zaintrygowana tym, ile Karol jest gotowy dla niej zrobić. I jak bardzo mu zależało na odkryciu jej tajemnic.
Jednocześnie pojawił się kelner, by zebrać talerze po przystawkach, które właśnie skończyli jeść i teraz oboje pochylili się nad kartą dań, by zdecydować, co chcą zamówić.
          Karol zdecydował się na filet z kurczaka marynowany w tymianku podany w cytrynowanym sosie z makaronem i duszoną marchewką w miodzie. Natomiast Joanna zamówiła łososia norweskiego na musie z pieczonych jabłek podanego z kolorowym ryżem i brokułami. Ponieważ dziewczyna nie chciała zgodzić się na wino, oboje pozostali przy wodzie z limonką.
         Czekając, aż zostaną przyniesione zamówienia, pierwsza odezwała się Joanna:
- To może teraz mała zmiana ról? Czym się zajmujesz zawodowo?
- Jestem prawnikiem. - Karol postanowił ograniczyć opowieści o sobie do niezbędnego minimum.
- Też kiedyś zastanawiałam się nad prawem, ale ostatecznie zdecydowałam się na psychologię. Studiowałeś na Uniwersytecie w Białymstoku?
- Nie, na Jagiellońskim.
- Wow. Ambitnie. Musiałeś być niezły, naprawdę niezły. - uświadomiła sobie, że poza sukcesem pachniał też prestiżem. Ciekawe, kim naprawdę był?
- No cóż, jeśli tak twierdzisz... Jakie masz hobby?
        Chciał jak najszybciej skończyć rozmowę na swój temat i było to widoczne jak na dłoni.
- Uwielbiam podróże, literaturę i sztukę. Jestem po prostu humanistką pełną gębą. - uśmiechnęła się. Postanowiła mówić o sobie jak najmniej, ale także tak, żeby nie wyjść na niegrzeczną.
- Jeśli jeszcze mi powiesz, że piszesz...
- Ano piszę, nawet nieźle mi to idzie.
- Co piszesz? - zainteresowanie było szczere, tego mogła być pewna.
- Wiersze. I próbuję napisać powieść, ale jak na razie brakuje mi czasu i weny.
- Wydałaś już swoje wiersze jako tomik? Chętnie przeczytam.
- No cóż, marzę o tym, ale realizacja jeszcze trochę potrwa, niestety. Ale jeśli mi się uda, czuję się zobowiązana.
- No i bardzo się cieszę. Gdybyś potrzebowała pomocy, możesz zawsze o nią poprosić. Mój brat jakoś rok temu wydał swoje wiersze. Któryś z nas może ci służyć radą.
- Dziękuję, to bardzo miłe z twojej strony. Ale jestem niepoprawną Zosią Samosią, która chce robić wszystko sama... Masz brata?
- Mam, młodszego.
- Opowiedz mi o nim. - była autentycznie zainteresowana. Nigdy nie wiadomo, co może wypłynąć z takiej opowieści o rodzinie.
- Ma na imię Jurek, jest młodszy ode mnie o pięć lat i aktualnie jest na trzecim roku anglistyki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza. Zapalony podróżnik, fotograf i poeta. Czarna owca naszej prawniczej rodziny, ale cóż, widocznie tak miało być.
- Rozumiem, że oboje twoi rodzice są prawnikami?
- Nie, tylko tata, mama jest po Szkole Wyższej Gospodarstwa Wiejskiego. Ale mój dziadek ze strony ojca był sędzią. I ponoć ta tradycja ma korzenie w jeszcze wcześniejszej przeszłości. Nigdy się tym specjalnie nie interesowałem.
- No to zupełnie inaczej niż ja. Uwielbiam grzebać w archiwum rodzinnym, zawsze znajdę jakieś ciekawostki.
- Opowiedz mi w takim razie o swojej rodzinie.
- Mama jest księgową, a tata... samozwańczym inżynierem. Ma firmę budowlaną, która bardzo dobrze prosperuje, ale na wizytówkach dopisuje sobie tytuł inżyniera. A tak naprawdę owego tytułu nie posiada, nigdy nawet nie studiował.
- Mądry gość, naprawdę. Ja bym nie miał odwagi, by tak oszukiwać swoich klientów.
- Tata niczego się nie boi, naprawdę takie odnoszę wrażenie.
- Masz rodzeństwo?
- Młodsze. Ja jestem najstarsza. Moja siostra Julita ma dwadzieścia trzy lata i studiuje medycynę na Uniwersytecie Medycznym w Warszawie. A brat Przemek ma dwadzieścia i zamierza być dyplomatą. Ciekawe, czy mu się uda. Jest świetny w językach obcych.
- Wierzysz w niego?
- Oczywiście! Ale bycie dyplomatą to nie jest łatwa ani szybka kariera, wręcz przeciwnie.
- Coś o tym wiem. - uśmiechnął się tajemniczo, a Joanna zastanowiła się, czy Karol sam nie planował być dyplomatą. Ale mu zwyczajnie nie wyszło.
        Nawet nie zauważyli, jak szybko minął im czas. Dopiero gdy zjedli danie główne i przy ich stoliku pojawił się kelner, by sprzątnąć naczynia, zdecydowali się, że nadszedł czas zakończyć kolację.
        Oboje nie pili, więc pożegnanie nastąpiło pod samochodem dziewczyny. Świadomie wybrała się własnym, bo chciała mieć wymówkę, by nie pić alkoholu. Nie było to spowodowane niechęcią do mocnych trunków. Bardziej ostrożnością. Wolała być absolutnie świadoma, swoich słów i czynów. Nie mogła pozwolić, by Karol uważał, że umówiła się z nim z nudów czy desperancji. Ponadto miała już niemiłe doświadczenie z pijanym facetem na pierwszej randce. Musiała prosić o pomoc ochronę restauracji, w której się spotkali, gdy mężczyzna robił się zanadto nachalny i jawnie okazywał, że traktuje ją jak panienkę na jeden wieczór i noc. Nie zamirzała przeżyć powtórki z rozrywki.
- Chciałabym ci jeszcze raz podziękować za miły wieczór. Wspaniała restauracja i inteligentny mężczyzna. - uśmiechnęła się do niego słodko, gdy otworzył jej drzwi, by mogła swobodnie usiąść.
- Ależ nie ma za co... Cała przyjemność po mojej stronie. Może kiedyś zdecydujemy się na powtórkę?
- Czemu nie? Może tym razem nie będzie to kolacja a lunch? Niedaleko butiku, gdzie pracuję, jest świetny bar sushi... O przepraszam, nie wiem, czy lubisz japońską kuchnię?
- Nie musisz przepraszać. Uwielbiam sushi. To może kiedyś wpadnę do ciebie do sklepu w godzinach lunchu i zjemy go razem?
- Proszę bardzo, wpadaj! Będzie mi bardzo miło ponownie cię zobaczyć. - naprawdę tak myślała.
- To jesteśmy umówieni. Dobranoc, Joanno.
- Dobrej nocy Karolu.
      Dziewczyna usiadła za kierownicą swojego fioletowego garbusa, a mężczyzna zatrzasnął za nią delikatnie drzwi. Uśmiechnęła się do niego ostatni raz i uruchomiła silnik.
       Była dobrym kierowcą, wolała jednak nie rozmyślać podczas jazdy o Karolu. Dopiero w mieszkaniu, gdy przygotowała sobie relaksującą kąpiel w wielkiej wannie z hydromasażem, pozwoliła sobie na leniwe podsumowanie tego szalonego dnia.


number of comments: 60 | rating: 7 |  more 

Wieśniak M,  

Zastanawiam się czy tak naprawdę wyglądają dialogi?. Ciągniesz opowieść w stonę romansidła niemal schematycznie. Joanna jest psychologiem z wykształcenia więc z dużą dozą prawdopodobieństwa nie prowadzi flirtu i umie wyciagnąć każdą informację ( no chyba że nie uważała na lekcjach). Poza tym ta praca w butiku po takich studiach to naprawdę wybryk. Tam się nie zarabia nawet na garbusa i wanne z hydromasażem. Chyba że mieszka wciąż z rodzicami. Warto by ich wpleść do akcji. Moniko:))- Wiesz że Cię lubię, ale to nie moja bajka:(((

report |

Monika Joanna,  

Wuniu, już na początku mówiłam że mężczyźni nie przepadają za takim stylem prozy, więc wybaczam i nie mam żalu - to nie będzie nawet powieść, w pewnym momencie pewnie usunę to nawet z pliku komputera i tyle. chciałam się po prostu pokazać, że próbuję także z innej strony :)

report |

Monika Joanna,  

zdecydowanie niedobrze

report |

Wieśniak M,  

Ależ próbuj, ale proszę pisz z fantazją.Tu mam wrażenie jakbym to już czytał setki razy. Za dużo schematów, idylicznych postaci wyrwanych z serialu. To świat przez szybkę, dla pensjonarskich wypieków nastolatek ze szkoły przyklasztornej. Nie usuwaj pliku. Zachowaj go. Poza wszystkim to może się podobać. Gusta wszak są różne:)))

report |

Monika Joanna,  

Przecież wiem, ale mimo to dla mnie pisanie prozy to bardziej rozrywka jak już naprawdę nie mam nic innego do roboty :) także próbować będę, ale wiem, że banałów nie da się pozbyć jeśli nie pisze się z jakąkolwiek przyjemnością czy wiarą we własne siły :)

report |

Joha,  

Moniko, nie usuwaj, bo chcę przeczytać !!!

report |

Monika Joanna,  

Johanko, usunę za jakieś pięć lat, zdążysz? :)

report |

Joha,  

O, na pewno !!! ;-)))

report |

Monika Joanna,  

No to spokojnie :)

report |

ALEKSANDRA,  

Monia właśnie skończyłam czytać, wszystkie trzy jako całość, szczerze - wolę Twoje wiersze:) nie obraź mi się tu tylko:)

report |

Monika Joanna,  

a spokojnie, nie obrażę się, bo sama wiem, ile to jest niewarte :)

report |

ALEKSANDRA,  

warte bo próba, sama w sobie jest wartościowa, ale nie będę tu pisać o odczuciach bo to Tylko moje:)

report |

Monika Joanna,  

Olka, jeśli bardziej podoba się poezja to fajnie - Florek twierdzi, że od poezji lepiej mi wychodzi proza, także zaczynam się już gubić :)

report |

ALEKSANDRA,  

ja to nie Florek :) ja piszę co mi się bardziej podoba, nawet za cenę : Olka!:) każdy lubi co innego, więcej nie napiszę:)))

report |

Monika Joanna,  

nie lubisz zdrobnienia Olka? fajnie się komponuje z Fasolka :)))

report |

ALEKSANDRA,  

Olka wołał na mnie ojciec jak ogoliłam nogi jego maszynką:)

report |

Monika Joanna,  

trzeba było swoją, różową :))))

report |

ALEKSANDRA,  

kochana na tamte czasy różowej nie było w marzeniach, maszynka na żyletki i jaazzda:)

report |

Monika Joanna,  

mam tylko nadzieję, że nie masz jakichś sliczniutkich blizn w okolicach kostek :))

report |

ALEKSANDRA,  

kuzwa mam:)

report |

Monika Joanna,  

jakoś mnie to nie zaskoczyło, Olka :))))

report |

ane,  

ja za to z niecierpliwością czekam na następne. (: co prawda rozmowa kręci się wokół ' - cześć co u Ciebie?/ - świetnie, a u Ciebie? ' i troszkę mogłabyś rozbudowywać wypowiedzi, bo zdecydowanie za krótkie nawet jak na psycholożkę, ale jest dobrze. czyta się ! (:

report |

Monika Joanna,  

Ane, powieści z tego nie będzie, ale w każdym razie dziękuję :)

report |

Joha,  

Za wszystkie Zosie Samosie ;-))) Już wiem, już wiem: Joanna zbiera materiał, by otworzyć przewód doktorski. Stąd praca w butiku. Jednak zapętliła się, zbyt głęboko wchodząc w swoją nową rolę. Czekają ją mroczne sny, które powoli stają się jawą. Zagadką jest jednak ujawnienie Karolowi swego wyuczonego zawodu. Idę to wierszy :)

report |

Monika Joanna,  

Johanko, myślisz bardziej rozwijająco niż ja, może sama pisz :)

report |

Pilar,  

Szczerze mówiąc dialogi mnie dobiły. Długa rozmowa, dopowiedzeń niemalże nie ma. Przydałoby się coś pozmieniać. I tak, jak pisał Wieśniak mogłabym za nim powtórzyć. Mam nadzieję, że nie obrazisz się, ale mam wrażenie, jakbyś nie wyczerpywała tematu, a nawet trochę się mmm, jak to dobrze nazwać... zabrakło mi , jakby rozeznania w temacie.

report |

Monika Joanna,  

Pilarku, no proszę, przecież ja się za prozę brać nie zamierzam, ot chciałam się pochwalić. Sama lepiej pisz :)

report |

Monika Joanna,  

Florek, ale czy Ty rozumiesz, że ja jestem za leniwa na prozę? poza tym pokazałam teksty o tak, nie planuję nanosić poprawek ani nic z tych rzeczy, bo nie widzę siebie w prozie. ile mam jeszcze to powtarzać?

report |

Pilar,  

Piszę, pisze, ale nie mam za dużo czasu niestety, co widać po mojej obecności.

report |

Pilar,  

Ale w sumie mam coś, co mogę z miejsca opublikować :)

report |

Monika Joanna,  

Pilar, właśnie widzę, mam nadzieję, że w nowym roku będzie Ci lżej :) Florek, nie widziałam Twojej prozy, ale w poezji jesteś całkiem sprawny więc nie bądź takim masochistą :)))

report |

Pilar,  

No jasne, ze u mnie nie są najpłynniejsze. Dużo sama mam zamiar poprawić :) Dzięki, za opinię :) Postaram się Monia, żeby w Nowym Roku było więcej mnie tu i na gg też:)

report |

Monika Joanna,  

i w ogóle ma być Ciebie więcej! Florek, zaraz dodam wierszydło, szykuj się! :D

report |

Pilar,  

Postaram się obiecuję:)

report |

Monika Joanna,  

mam nadzieję :)

report |

Redcherry,  

No i jest apetyt na więcej...garbusa miała też bochaterka mojego opowiadania;p

report |

Monika Joanna,  

garbusy to w ogóle fajne autka, nie wymienię ich na żaden nowszy model :P

report |

Redcherry,  

Też je lubie;) A co do naszej zołzy... to czekam na więcej;)

report |

Monika Joanna,  

nie będzie więcej, tak myślę :)

report |

Redcherry,  

Dlaczegooo?

report |

Monika Joanna,  

bo ja nie umiem pisać prozą, oto dlaczego :)

report |




Terms of use | Privacy policy | Contact

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


contact with us






wybierz wersję Polską

choose the English version

Report this item

You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1