Latest items:
Arsis, 18 february 2023
Czy mnie znów słyszysz?
Być może słuchasz…
Wiem.
Skrzydlata szarość dnia przytłacza
wszystko swoim ciężarem.
W zgiełku napastujących dźwięków, w fałszywym wyciu klaksonów. W rozgwarze życia.
Zamyka się nade mną i otwiera
przestrzeń osnuta muzyką.
Skąd dobiega?
Z ciszy.
Z mroku.
Z oddechu pustki…
Czy mnie
słyszysz?
Ja słyszę bicie twojego serca.
Czy widzisz?
Ja widzę pęk róż i cień twój na ścianie, choć oczy mnie bolą od niedowidzenia.
Zaciskam
powieki.
Otwieram.
Szczypią mnie i palą
wspomnienia
minionego blasku,
które krążą niczym gwiazdy po nieboskłonie.
Które płoną…
Wysypały się
ostatnie
krople,
okruchy pyłu,
ziarenka piasku.
To koniec.
Stało się wszystko zimnym kamieniem,
który wrósł w ziemię posągami zmarłych bez imienia.
Gdzieś w półmroku, za starym domem, w miejscu zacienionym od wielkiego drzewa.
Omszałe,
zatarte napisy
na własnych krzyżach.
Milczenia…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-02-18)
***
https://www.youtube.com/watch?v=FYRHlVRfj-0
Arsis, 16 may 2021
Samotność w blasku
gdzieś tam
nade mną
migoczące słońce
w prześwitach
szelest kasztanów
kwiatów upojenie
drgający w źrenicach
perlisty szmer strumienia
opadająca płetwą
srebrnej ryby strzała
czyjeś cienie i kroki
gwar rozkrzyczanych dzieci
motyl chwytający skrzydłami
westchnienia upalnego lata
na palcu – biedronka
łaskocząca odnóżami
wzlatuje znienacka
zostawiając po sobie
słodkawy zapach owadziej limfy
w smugach światła
roześmiane twarze
uważne spojrzenia
przyśpieszone oddechy
stłumione szepty
nieostre widma
przeszłego czasu
piaszczyste ścieżki
para zakochanych
trzyma się za ręce
podąża żwawo
grupa biegaczy
unoszą się w powietrzu
mydlane bańki
na patykach
cukrowa wata
moje zakurzone buty
nogawki spodni
szpecą ten obraz
sprawiają wrażenie brudu
muszę odejść
zniknąć
usunąć się z drogi
rozpędzonemu życiu
(Włodzimierz Zastawniak, 2021-05-16)
***
https://www.youtube.com/watch?v=TPh1V2EnwVw
Arsis, 7 may 2021
Powiedz czemu
jesteś daleko
pochodzisz już z innej krainy
innego czasu
nie wiem czemu
ale wciąż myślę o tobie –
kochana
powiedz czemu pachną nadal bzy
które już dawno spłonęły
w błysku słodkiej melancholii
czemu tak bardzo ciężkie są dni
tak bardzo ranią promienie słońca
albo deszcz spada ciężkimi kroplami
na ukrytą pod makijażem klauna
zniszczoną twarz
powiedz czemu
spływa wciąż łza za łzą
(Włodzimierz Zastawniak, 2021-05-07)
***
https://www.youtube.com/watch?v=xImIOpAIbJM
Arsis, 11 november 2023
Budowanie wieży
Śpiewam i tańczę. Nie, nie śpiewam i nie tańczę.
Powiedz, gdzie ty jesteś?
Ja tylko tak. ja tylko tak chciałem…
Zresztą wiesz. Wiesz, prawda?
W pustym pokoju. W półmroku pokoju.
W szarej, deszczowej egzystencji.
W kroplach ściekających mi po rzęsach, twarzy…
Gdzie jesteś?
Powiedz…
Ja nie tańczę.
Nie prawda…
Nie tańczę i nie śpiewam...
Tęskno mi…
A czy tobie…
Piszę do ciebie list, pisałem.
Coś pisałem.
Co? Nie pamiętam.
Urwane w połowie zdania, jakieś gryzmoły, schizofreniczne wizje w odmętach mroku.
Strumień świadomości wylewa się ze mnie i zalewa niezapisane do końca kartki, albo
i zapisane, tylko nie wiadomo czym…
Poplamione,
podeptane,
pogniecione kartki…
Powiedz, gdzie ty jesteś? Ja jestem tutaj, o, tutaj…
Spójrz na mnie.
Jestem tutaj i nigdzie.
Jak długo?
Nie wiem.
Ale wiem, że czekałem we śnie i czekam nadal,
zaplątany jak motyl
w pajęczej sieci żeliwnych rur.
Wsłuchany
w ich jęki i bulgoty…
Plątanina starych żeliwnych rur.
Rdza pokrywająca moje dłonie…
To miał być wiersz?
Nie. Nigdy nie będzie to wierszem, bo i nigdy nie miało to był gównianym, pieprzonym
wierszem. Ugładzonym, wymuskanym, wycacanym…
Co najwyżej brudną maligną
chorego umysłu
zanurzonego w oparach rozgorączkowanego absurdu.
Gdzie ty
jesteś?
Jesteś? Gdzie?
Szukam cię
i nie widzę.
Macam wokół rozedrganą ręką jak ślepiec.
Nie widzę nic. Niczego. Nic…
Wiesz, kocham cię. Tęskniłem i tęsknię jak wtedy,
kiedy wracałem w środku lata, w pomarańczy zachodzącego słońca.
Wracałem
w pełnej
melancholii
samotnego człowieka.
Skąd? To nie ma znaczenia, skąd.
Wracałem
pustym
autobusem…
Spoglądając przez okno…
A wszędzie rozkopane doły. Jeden wielki plac budowy.
Były kładzione torowiska, rozjazdy,
betonowe płyty
nie wiadomo czego.
Betonowe tunele,
wzmocnione fundamenty.
Spawacze w czarnych maskach
przypięci do butli ze sprężonym powietrzem…
Wiszący jak
grona na krzewie.
W chmurze pyłu, w jaskrawych blaskach acetylenu
wznosiła się kratownicowa wieża do samego nieba pełnego ptaków.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-11)
***
https://www.youtube.com/watch?v=Dzf3kBdqePY
Arsis, 26 march 2024
La Douleur Exquise*
(Z cyklu: Określenia)
Ja też widzę. Widzę to. Tak, widzę. Spójrz tam, gdzie i ja spoglądam. A spoglądam w przesyt
nieba, w którym szumi rzeka bezkresnego czasu.
… i ten powolny przepływ obłoków niosących w sobie jakąś tajemnicę…
Widzę to!
A czy ty… Powiedz. Czy ty…
Kocham cię w tej tęsknocie przestrzeni i blasku.
W słońcu. W szeleście
nadbrzeżnych łodyg i traw…
Widzę tę całą jaskrawość,
którą i ty dostrzegasz.
I słyszysz całą tę muzykę ziemi.
I czujesz ją w muśnięciach spływających po twojej twarzy.
Skąd? Od kogo ten
powiew tęsknoty?
To westchnienie
jak ocean wielkie?
Rozmijamy się we śnie niczym mary pełne sennego znoju, co wrastają w ciszę
wieczornego wiatru.
Omiatasz mnie
włosami
i wzrokiem.
I w takim zbliżeniu
na grubość kartki papieru, źdźbła trawy…
W migocie liści. W światłocieniach.
W kontrastowym pejzażu chiaroscuro.
Powiedz mi.
I mów wciąż.
I jeszcze…
Wiesz? Płonę…
Tak oto toczą się w blasku spienione fale.
W plusku srebrzystych ryb opadających płetwą.
(Włodzimierz Zastawniak, 2024-03-26)
***
*) Określenie z jęz. francuskiego oznaczające ogromny ból w sercu, z powodu pragnienia kogoś, z kim nigdy się nie będzie
***
https://www.youtube.com/watch?v=eXYcDf62WdQ
Arsis, 18 april 2024
I uleciał cały ten zgiełk
Spójrz. Ten deszcz padał w 1954. I pada dalej. Dalej. Ten deszcz. Albowiem deszcz…
Nocne ulice miasta w żółtawych kręgach światła.
Migający neon. Bar dla samotnych ze znudzoną obsługą w brudnych kitlach.
Ktoś siedzi za szybą.
Pochylony nad talerzem owsianki.
Czy kaszy mannej podlanej owocowym sokiem.
Nie wiem. Twarz skryta w dłoniach.
Zgarbiony profil. Wytarta szara marynarka…
Lśniące kocie łby…
Sunie powoli zgrzytający tramwaj, strzelając iskrami z pantografu.
Powiedz mi.
Jak długo już cię nie ma?
Skąd?
Od kogo
to bijące,
nagłe cierpienie?
Milczysz…
Wiem.
Nie jest lekko .
W kaskadach powietrza aerozol drobinek wody.
Rozpryskują się na twoich wargach i rzęsach…
Skapują z gzymsów krople ciężkie jak niebo. Jak cała bez ciebie wieczność.
Przykładam ucho do rynny.
A w niej jakieś kołatania, wiry strumieni.
Pochylone słupy latarń nad trotuarem.
Porozwieszane sznury prądu od jednej do drugiej…
I znowu: od drugiej do następnej…
Kołtuny.
Supły…
Szmaty…
Samochód tapla się w kałużach pełnych wody.
Księżyc uśmiecha się do mnie.
Nie. To nie księżyc,
tylko globus biura podróży na dachu stylowej kamienicy.
Przechylony…
Przejdę
pod nim.
Przechodzę. Niech spadnie i zmiażdży…
W antykwariacie
kurz na witrynie.
Na blacie. Na okładkach książek…
Obok precjoza. Muszelki.
Żaglowiec w butelce.
Wydłubana
w korze
maska czarownika.
Chiński cesarz budowniczy.
Wypchany słowik zapomniany na półce.
Kto tu jest? Czy jest tu kto?
Przykładam twarz
do zimnej szyby,
wypatrując najmniejszego szczegółu wśród mżących pikseli samotności…
Lecz jedynie wiatr targa połami
dziurawego płaszcza
a wraz z nim szumi w uszach piskliwa cisza.…
A więc nie ma tu ciebie.
I nigdy nie było…
Za płotem szeleszczą płachty folii
na placu budowy.
I tarmoszą się nisko przy wilgotnych grudach rozkopanej ziemi.
Te zmory.
Te widma ze snu
udręczone cierpieniem.
Szpalty fruwających gazet niczym łopoczące ptaki lepiące się do skroni…
(Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-18)
***
https://www.youtube.com/watch?v=DuqPzDBVAVo
Arsis, 12 february 2024
Jesteś
Gdzieś w blasku słońca, w rozmigotanej zorzy gorącego lata. Czekasz u stóp strzelistej topoli
zamknięta ramionami obcego cienia, w szeleście liści…
Na skraju czasu, na skraju widzenia biała smuga po odrzutowcu.
Znowu mówię do samego siebie, wsłuchując się w swój własny oddech i szept
tak jakby we śnie.
I mgły z łęciny płyną nisko polami, nad łąkami płyną daleko,
za las.
W zapachu skoszonej trawy.
Byliśmy tu. Jesteśmy. I jesteśmy wciąż…
Choć coraz dalej nam
do tej woni igliwia,
kiedy sen rozpływa się i taje.
Czy ty mnie
kochasz?
Czy kochasz?
Ja kocham. Czy wiesz? Powiedz mi. Powiedz…
Nasłuchuję. Nie słyszę…
Mimo to widzę coś w tym twoim przelotnym spojrzeniu. Jakieś niedookreślenie.
Błysk.
Cokolwiek znaczy.
Śniłaś mi się i śnisz, śniąc wespół ze mną.
Choć śniąc osobno,
wiem, że jesteśmy razem..
Idziemy…
I gdybyśmy mogli tak iść jeszcze w tej ciszy nadciagającego zmierzchu,
w której słońce płonie czerwienią.
Chciałem jakoś inaczej,
prościej.
Lecz, cóż inaczej,
kiedy miłość rozdziera serce.
I nie wiem cóż mam jeszcze, cóż jeszcze…
Lęgną się pod płotem czerwone maki. A między sztachetami blask jaśnieje
w tej oto godzinie,
w której wiatr tarmosi liście łopianu.
W otwartych szeroko oknach opuszczonego domu niewidzące spojrzenia przeszłego czasu.
Skrzypienie drewnianych schodów od czyichś kroków.
Czyich?
Twoich?
Moich?
… niczyich…
Przekrzywiona weranda
z rattanowym
stolikiem i krzesłem.
Coś stuknęło
o blaszaną konewkę
w rozpełzłej przy ziemi koniczynie.
Wśród malw i anemonów. W kosmosie podwójnie pierzastym…
(Włodzimierz Zastawniak, 2024-02-12)
***
https://www.youtube.com/watch?v=Y9FIBhCcC-A
Arsis, 3 december 2023
Misterium
Oto ołtarz. Ten oto ołtarz z zimnego kamienia, z pajęczyną pęknięć. Po jego obu stronach
wsącza się światło z księżyca przez szpary wąskich witraży.
Światło lodowatej jak grób nocy.
Jakieś stukania i szepty z pogłosem echa.
Jakieś roje nie wiadomo czego. Rozmyte cienie w niekończącym się korowodzie
sennej maligny.
Gdzieś tutaj… Gdzieś tam i nigdzie.
Zatopione
w ekstazie smutku…
Trwające przygotowania do nocnego misterium.
W półmroku, w sennym widzeniu.
W dobywających się z otchłani gongach stojącego zegara…
Ktoś tu kiedyś umarł, nie umierając wcale… Ty żyjesz, prawda? Żyjąc raz jeszcze
po śmierci.
Żyjąc w pamięci, bądź na jawie
tuż po przebudzeniu,
kiedy jeszcze,
kiedy wciąż jeszcze…
Srebrzą się krawędzie przedmiotów
w świetle schodzącym z wysoka.
Ono zstępuje, gdzieś spod łukowego sklepienia.
Gdzieś znad
regału
zakurzonych książek?
Prezbiterium?
Albo księgozbioru,
które stało się prezbiterium?
Zstępuje za plecami długowłosej, tworząc nad jej głową coś w rodzaju aureoli.
W blasku stworzenia podczas milisekundowej ekspansji rodzącego się wszechświata.
Idzie wolno. Bardzo wolno, a raczej spływa,
jakby z Raju (z piekła?)
Pani w sukni do samej ziemi czarnej
i w czarnej na głowie zdobionej dziwnymi znakami infule…
Biskupie, to? Nie-biskupie?
Co to takiego?
Jakby nie z tego świata mędrca jakiegoś przybycie.
Albo tak się przynajmniej wydaje
skołatanemu,
choremu umysłowi.
To trwa od wieków, od wieczności całej.
Ta maestria smutku i melancholii
była już zapowiedzią podczas moich narodzin.
Przyszła wtedy
pierwszy raz
majowym deszczem.
W białej i opuszczonej od zawsze sali pustego szpitala.
Wybacz, wszystko mi się miesza.
Nachodzi na siebie falami szumiącego oceanu.
Pamiętasz, jak ci o tym mówiłem? Wtedy, w sennym widzeniu rzeczy.
Byłaś tam
i nie byłaś, zarazem.
Ale czułem twoją obecność
w tym jarzeniu z wnętrza przedmiotów.
Pełza po plątaninie żeliwnych rur moje zdegradowane jestestwo,
ukrywając się w falujących płachtach pajęczyn pełnych przeznaczenia dla martwych motyli
i ciem.
Kochanie. Tak, kochanie. Ale, czy to na pewno ty, kochanie?
Albowiem twoje milczenie
miażdży mnie,
jakby betonową płytą.
Zaciska się wokół głowy
stalową obręczą niemówienia.
Nie wiem.
Nic nie wiem…
Ale widzę, jak w jakieś coraz donioślejszej muzyce
rozkłada ramiona ta postać, ta zjawa kobiety
w mżącej gwiazdami sukni z bardzo szerokimi mankietami…
Odchyla głowę,
ukazując
w półmroku nocy
piękność swojej twarzy.
Odchyla ją
jak w orgazmie,
w pełnej melancholii ekstazie.
To trwa od milionów lat. W tym pozbawionym czasu miejscu. W tej świątyni skruchy…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-12-03)
***
https://www.youtube.com/watch?v=cOUeBXE6IFU
Arsis, 25 november 2023
Bo tak
Wiesz, tak mi jakoś. Za oknem deszcz stuka o blaszane parapety. Za oknem szumiący wiatr.
Kwiaty w wazonie, miłe dla oka barwy. Na stole okruchy chleba raniące do krwi.
Rozsypane resztki,
porzucone
wspomnienia.
Krawędź filiżanki nosi ślad twoich ust, z której piłaś jeszcze kawę o poranku.
Smutno mi, bo ty… Bo widzę cię teraz zamkniętą w krysztale ciszy,
wśród chłodnych płaszczyzn wilgotnych ścian. Wilgotnych od łez, od samotnych, pustych
nocy…
Gdzieś
tam,
daleko.
Gdzieś tam…
Bo ty. Ty… Ty…
Kocham cię.
Ale chyba już o tym wiesz. Wiesz, prawda?
Jedyna,
moja.
Kocham cię, bo tak,
bo tak właśnie jest.
Chodź. Przeniesiemy się w czasie,
w głęboką otchłań nieistnienia.
I będziemy tak. Będziemy zawsze.
Powiedz
mi…
Wiem.
Widzę w twoich oczach
blask,
ten oto blask.
Ten blask, co jest jedyny taki.
Ten właśnie blask…
Nie musisz mi nawet nic mówić. Ja, wiem…
Ja,
wiem.
Ja,
wiem.
… wiem…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-25)
***
https://www.youtube.com/watch?v=fiXPPPzFz34
Arsis, 2 may 2021
Melancholia przyszła do mnie w snopie deszczu
stoi w progu… jej lodowaty chłód napastuje moje kości
chce powiedzieć, że...
tańczą rozmyte widma, przesuwają się cienie
słyszę jakieś stukania i zgrzyty
w otchłani opuszczonego domu…
otaczają ją mżące piksele szarej nicości
…
stoi w progu… krzyżuje na piersiach dłonie,
przytula do siebie kroplisty mrok
chce powiedzieć, że…
wszystko szeleści, porusza skrzydłami…
krzesła, wersalka, stół –
przestępują niecierpliwie z nogi na nogę…
patrzą na mnie z wyrzutem martwych przedmiotów
…
stoi w progu... opuszcza powoli głowę
w niedosłyszalnym szepcie…
piskliwy szum w moich uszach…
chce powiedzieć, że…
(Włodzimierz Zastawniak, 2021-05-02)
***
https://www.youtube.com/watch?v=ImrCpkGMVJs
Latest comments:
22 april 2024
Weronika
Martwa ale z wyjątkiem strzelistych bluźnierstw.
20 april 2024
violetta
:) Dobranocka:)
20 april 2024
kb
chwilą... jedyną :))
20 april 2024
nie zabraknie :))
19 april 2024
Ale żeby po otwarciu świetlistych powiek, nie
19 april 2024
są też elementy urbanistyki i infrastruktury
19 april 2024
dzięki, pozdrawiam
14 april 2024
Ładne
14 april 2024
Jest dla mnie wszystkim:)
14 april 2024
Jaga
Przymrozki zapowiadają ;)) Kwitnąca czereśnia
14 april 2024
Rośniemy wiosenną naturą :)
14 april 2024
Adam Pietras (Barry Kant)
Dzięki : ).
23 april 2024
Adam Pietras (Barry Kant)
22 april 2024
wiesiek
22 april 2024
Satish Verma
21 april 2024
sam53
21 april 2024
wiesiek
21 april 2024
Satish Verma
20 april 2024
Satish Verma
19 april 2024
Satish Verma
18 april 2024
Satish Verma
17 april 2024
Jaga