Jan Rychter
****
Światło,
którego barwę chciałeś odgadnąć,
skupia się w tobie.
Wiatr,
który chciałeś wchłonąć,
odtrąca cię,
zawsze o krok
jeden w tył.
Z jakiego źródła wyrwano rzekę,
która idzie przez ciebie,
z drżeniem,
lśniąc?
A zmrok zapada nagle
i nagle nastaje świt.
Oglądasz swoje dłonie i pytasz:
Co teraz jest naszym polem?
Przedwcześnie dojrzały, rozsiany,
zatrzymany w pędzie,
obserwujesz cień drzew,
który pada
sam.
Zapatrzeni w słońce,
zapatrzeni w niebo,
zaliczeni wszyscy do sezonów,
zaliczeni bez wyjątku do pór roku,
stłoczeni
u wrót próżni,
w ramach ciał,
w cieniu ściętych dni.
Płonąc,
płonąc, płonąc,
z każdym oddechem bardziej
utlenieni.
Na koniec
za chrzcicieli planet starczamy,
za skalę wieku gwiazd.
https://truml.com