Marek Gajowniczek
Wygnanie z raju
Idzie naród w niewolę
krokiem równym, ochoczym.
Wizją o sutym stole
ktoś oślepił mu oczy.
Wyprowadził muzyką
złamanego flecika.
Zmamił go statystyką
i przekrętem w wynikach.
Idzie naród w niewolę -
dobrowolnie, ze śmiechem.
Idzie za swym idolem,
za mamoną i grzechem.
Zapomniane pradzieje,
porzucone ofiary -
wiatr historii rozwieje.
Skryją złości i swary.
Idzie naród leciutko.
Jego dzieci i młodzież.
Nie przyglądał się skutkom
i pogania w pochodzie
starych, którzy tyranię
dawnych lat pamiętają
i mają inne zdanie
i wciąż marsz opóźniają.
Mają umrzeć po drodze.
Nikt się o nich nie troszczy.
Są jak kula przy nodze.
Stek określeń najgorszych.
W tłum wmieszani kibole
wciąż im patrzą na usta.
Idzie naród w niewolę.
pozmieniały się gusta.
Już zawrócić nie mogą.
Za daleko już zaszli.
Kołują nad tą drogą
rozwydrzeni i straszni
pozbierani po świecie
bezlitośni handlarze.
a trzecie tysiąclecie
jest zwięczeniem ich marzeń
o ziemi obiecanej
po tym wielkim narodzie.
Przepięknej! Ukochanej! -
Przyszłym Rajskim Ogrodzie.
https://truml.com