absynt

Autoportret temperą

W moim świe­cie, od za­wsze za­mi­no­wa­nym, każdy krok jest
ru­let­ką. Po­wsta­je obraz w od­cie­niach sza­ro­ści. Ni­szo­wy pi­sarz
w po­dar­tej ko­szu­li. W tle sło­necz­na tafla oce­anu i błę­kit nieba.
Od­kła­dam pa­le­tę, wy­cie­ram pędz­le.

Osia­da na ustach, czuję cierp­ki smak te­qu­ili. Muza, bo­le­sne tchnie­nie,
drza­zga w oczach. Obej­mu­ję w po­sia­da­nie cały do­ro­bek wspól­nych
nocy, ob­cych boż­ków, któ­rych ka­za­ła czcić, opi­sy­wać stany sku­pie­nia.

W pło­ną­cej po­ście­li chłód lodu, lep­kość me­du­zy. Wy­pa­la­my się po­wo­li
i me­to­dycz­nie, nie­ko­cha­ne dzie­ci. Ka­le­czy­my, prze­kli­na­my, za bar­dzo
pra­gnie­my. Znaw­cy sztu­ki ostrze­ga­ją: pewne słowa to kicz. Nie­mod­nie
uśmie­chem od­po­wia­dać na uśmiech, pła­kać, gdy zabo­li.

Na smu­kłej szyi za­gad­ka, amu­let, który przed ni­czym nie chro­ni,
tylko za­bi­ja ja­sność wi­dze­nia, roz­dra­pu­je po­zszy­wa­ne ego.
Wy­rzu­ty.

https://truml.com

print