Prose

Kontynuję żeglugę. Pomyślałem, że wrzucę Ci ciekawą definicję. Może nie przepadasz za definicjami, ale definicje ograniczają nieokiełznany umysł, a jak to już napisał Goethe - geniusz bierze się z ograniczenia. Forma jest ograniczeniem, formy życia również są ograniczeniem. Jeśli u źródeł jest nieokiełznany ocean życia, w którym jest wszystko i nic, to każda forma życia - człowiek, zwierzę, roślina - jest ograniczeniem tej wszechjedności. O tym właśnie chciałem pisać, o definicji osoby - otóż osoba jest naturą podniesioną do rangi świadomości. Się znaczy w nim kotłują wszystkie genetyczne naleciałości, bo człowiek był przecież żabą, wilkiem, komarem, kamieniem, pyłem gwiezdnym, wodą z Marsa i tak dalej. To taka metafora. A osoba - bycie osobą (osobowość to jeszcze co innego) - jest podniesieniem tego do rangi świadomości. Czyli taki mikrokosmos. Człowiek szukający formy z resztą, własnej formy, przekraczający kolejne formy w wędrówce ku śmierci, zrzucający kolejne skóry w wędrówce do śmierci, wyraża sobą ten makrokosmos. Jest człowiek takim awatarem wszechbytu. Ogólność czyli wszechbyt i jednostkowość -czyli on sam - są w nim w nieustannym napięciu. To taka indywidualizacja, odczytanie z jednostkowej formy wszechbytu a z wszechbytu jednostkowej formy. A śmierć, lubię myśleć, że to cel, że to cel naszej wędrówki i pracy. Umieramy wielokrotnie w ciągu życia. Umiera dziecko i rodzi się młodzieniec, umiera młodzieniec i rodzi się człowiek dojrzały, umiera człowiek dojrzały i rodzi się starzec. A starzec jest dojrzały do śmierci, do swojego celu. Lubię myśleć, że ta droga jest po to, byśmy po śmierci zostali podniesieni do absolutnego sposobu istnienia. A absolut jest niewysławialny, nie wiemy do końca, jaki jest, na co wskazuje choćby miliardowość form, które go manifestują. A więc śmierć ma być podniesieniem do wymiaru absolutnego. Taka wrzutka.