Najnowsze prace:

poezja

wszystkie dodane wczoraj tydzień temu przed miesiącem rok temu

Arsis, 3 czerwca 2024

Obecność

A więc usiądź tu. Wskazuję gestem puste krzesło. Przy stole. Przy tym stole z uschniętą różą
w wazonie pękniętym na wpół.

Za oknami wiatr
szeleści i szumi.

Snuje jakąś
opowieść
pośród drzew.

Pośród drzew rozchwianych w szpalerze.

Wśród
topól,
kasztanów…

Wśród nocy…

W pustym pokoju słońce wiszącej lampy. Zakurzone, szklane klosze
z cmentarzyskiem czarnych much.

Wiszący nade mną ciężar śmierci. Nad nami.

A więc siada na krześle.

Otwiera usta,
jakby chcąc
coś powiedzieć.

Chwilę się zamyśla. Zamyka je znowu.
Zaciska mocno, ukrywając wzruszenie.
Tak, jak się widzi kogoś bliskiego po wielu latach.

I nic.

Jedynie szum
dojmującego
milczenia białej ciszy.

Zdawać by się mogło, że nie ma tu nikogo. Bo to prawda. Albowiem prawda.
Tylko głód wyobraźni owiewający pajęczyny na jakichś nachyleniach ścian,
załomach, mansardach, nieskończonych amfiladach pokoi oświetlonych kinkietami świec…

Ale mówi coś do mnie. Mówi zbudzonym cichością głosem.
Takim płynącym z daleka rzeką czasu.

Niedosłyszę. Albowiem zagłusza go
piskliwy szmer
wzburzonej we mnie krwi.

A więc mówi do mnie,
poruszając bladymi jak papier ustami.

Wyodrębniam ze słuchowych omamów niewyraźne słowa.

I próbuję ująć jej dłoń, którą trzyma na stole przy talerzu z okruchami czerstwego chleba.

Dłoń aż nazbyt chudą,
aby mogła należeć
do świata żywych.
Doskonale nieruchomą.

Nie mającą już tego blasku, co kiedyś.

Kiedy skupiam się
w sobie,
aby jej dotknąć,
cofa ją nieoczekiwanie.

I patrząc się na mnie tym wzrokiem wyblakłym śmiercią,
mówi szeptem, nie-szeptem, głosem jakimś dalekim:
„Wybacz, synku, ale mogę tobie usłużyć jedynie wspomnieniem”.

I nie mając czasu
obrócić wzroku,
tylko patrząc się nieruchomo jak kamienne popiersie –
rozpływa się wolno w tym deszczu wirującego kurzu.

W melancholii, w bólu nieistnienia.

Mamo. Mamo! Ja wtedy śpiewałem ci kołysankę, wiesz? Tutaj i tam. Nad szarą, lastrykową płytą.

„Wiem, synku, wiem…”.

Poczekaj! Chciałem cię jeszcze tyle…

Odwracam się, ockniony
krótkim skrzypnięciem
podłogowej klepki. I znowu.

Jakby ktoś
na nią
nadepnął
nieświadomie.

Jakby od czyichś kroków.

Omiatam spojrzeniem pustą otchłań smutku.

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-03)

***

https://www.youtube.com/watch?v=-mZ3TKSRNkQ

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

sam53, 1 czerwca 2024

sobota - późne popołudnie

czytałem im wiersze
na początku oklaski były niemrawe niepewne zgoła ciche
z biegiem czasu było ich więcej i jakby głośniejsze
może dlatego że i wiersze były gorętsze
wieczorek autorski zmieniał się w wieczór
wyciągałem na światło najbardziej intymne teksty
wiersze które prowadziły do sypialni

panowie zaczęli gwizdać
panie patrzeć z uwielbieniem
widziałem jak niektórzy przymykali oczy
brawa mieszały się z okrzykami
słowa oddane publice zmieniały się w kwiaty
kwiaty które zdobywały serca i dusze
zatrzymane w czasie unosiły wyobraźnię w najpiekniejsze chwile
we wspomnienia które wracały z jeszcze większą mocą

gdy umilkłem wybuchł aplauz
nie spodziewałem się takiej wrzawy w domu spokojnej starości
poezja czyni cuda

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Kasia P., 1 czerwca 2024

nie znam cię

w fantazji
kładziesz głowę
na moich kolanach
mogę gładzić
twoje włosy,
tulić do snu

potem
rozrywasz sukienki,
których nigdy nie noszę,
znikają
wszystkie myśli,
tylko nasze oddechy
uzupełniają się
w idealnym rytmie

w tej prawdziwej rzeczywistości
jesteś odległy,
złożony tylko
z moich wewnętrznych stanów
opuszczenia, złości
i niespełnionych pragnień

nigdy nie będzie więcej

liczba komentarzy: 1 | szczegóły

Misiek, 1 czerwca 2024

Wszystko nie powstało z niczego...

Wszystko przecież nie powstało
z niczego
nicość i próżnia niezrodzona
z pustego dna

w chaosie snów toczy się
bezsensowna gra
moje serce z trwogą pyta
dzisiaj dlaczego

kiedy ustaną wojny
potyczki i bitwy
po co giną zastępy
dzielnych rycerzy

nienawiścią uczucia
tłumaczy i mierzy
ten co zamiast dłonie złożyć
do modlitwy

wypuszcza strzały jadem
śmierci zatrute
czy wreszcie podamy sobie
ręce na zgodę

i spokojne w gniazdach
pojawią się młode
bo w nich dobre anioły też
będą wyklute

wszystko to bajka mówisz
bez zmrużenia powiek
największy dar życie
idzie na zmarnowanie

lecz tylko On jeden wie
co się jeszcze stanie
kiedy człowieka chce zniszczyć
inny człowiek

bowiem zna nasze myśli które
kłębią się w głowie
nadejdzie kiedyś sąd ale
będzie sprawiedliwy

On jako Sędzia popatrzy na ten
obraz krzywy
i każdy z nas za swoje uczynki
przed Nim odpowie

liczba komentarzy: 0 | punkty: 1 | szczegóły

Arsis, 1 czerwca 2024

Nieobecność

Kocham cię. Kocham… Wiesz? Wiesz to? To wiedz. Albowiem wiedz.
Dowiedz się w tym dowiedzeniu. W tym…

Coś miałem zrobić, ale już nie wiem co. Zapomniałem…
Tak jakoś to wszystko stało się mgliste.
Niewyraźne. Co jeszcze? Nie wiem. Nic. Nic… Nic…

Jakiś szmer. Jeszcze jeden krok. Jeszcze jeden…
Szumią w ciemnych kątach pokoju mżące piksele ciszy.
Tej oto ciszy, którą jest przepojona noc. Ta noc. Ta właśnie noc.

Dręczy mnie. Dręczą mnie czyjeś obce ręce.
Topole za oknami.
Chwieją się. Szeleszczą liście.

Wyimaginowane byty. Nieistniejące.
Lecz istniejące w mojej chorej wyobraźni.
W mojej…

Wszystko szumi i mży.

Wszystko
opływa
szmerem.

Kroplistym szmerem strumienia.
Kroplistą esencją nocy, której łzy… Której kropliste łzy…

I jeszcze raz. I jeszcze…

Ptaki wirują
wysoko
pod niebem.

Jak te jaskółki przed burzą.

Choć coraz zimniej.
Coraz goręcej… Sam już nie wiem jak.

Ale wiem, że drżę,
tak jak wtedy,
kiedy byliśmy we śnie.

W tym właśnie sennym krajobrazie. Wewnątrz seansu swojego własnego kina.
W noweli. W balladzie. W krótkiej etiudzie, co była jedynie pracą dyplomową przyszłego
reżysera.

W krótkim zrywie.
W takim błysku chwilowego spięcia…

Ale byliśmy.
Byliśmy
na pewno.
Byliśmy wtedy….

W drugim pokoju śmiech i gwar.
Brzęk srebrnej zastawy, kryształu…

Wchodzę, oczekując zaskoczonych moim przybyciem spojrzeń.

Lecz widzę ściany
zadymione
wspomnieniem.

Zaciągnięte story.

Odsunięte od stołu krzesło.

Na stole pęknięty wazon na wpół.
Zwiędnięte róże.
Na talerzu okruchy czerstwego chleba, kieliszek.

Kurz…

Więcej nic.

A więc nikogo tu nigdy nie było. Albowiem nie było…
Poza kimś, kto wznosił toast do samego siebie. Za wszechobecną nieobecność. Za pustkę…

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-06-01)

***

https://www.youtube.com/watch?v=ufcPMWiJ93s

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

sam53, 31 maja 2024

jednak magia

na początku śnisz się zwyczajnie
z głosem kogoś bliskiego
- zamknij okno bo ćmy lecą
albo
- zgaś lampę
wieczory o tej porze już ciepłe
a ćmy - nie motyle lgną do światła

zwyczajnie śni się też anioł stróż
wzywany w wieczornym pacierzu
któremu nie udało się uchronić ciebie przed
pocałunkiem pierwszym delikatnym
niosącym ze sobą zapach naszej wspólnej nocy

kiedy śnisz się zwyczajnie zatrzymana w objęciach
w niespiesznych pieszczotach
jeszcze niepewna ale gotowa wpisać się
w nad wyraz przyjemne drżenie ciał
w spokój oddechów
w ciszę zostawioną samą sobie na pościeli

rankiem szukam ciebie w dołku na poduszce
zwyczajnie a kawa stygnie

miłość to magia

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

violetta, 30 maja 2024

Orzeźwienie

Wchodzę do Łazienek, tu taki chłód,
po drodze zjadam dwie garście białej morwy;
czyste, zielone piękno z miłym miąższem w ustach.

Podziwiaj piwonię, jej jedwabne piórka,
ja w takiej sukni, o tym odcieniu
dam ci pocałować koniuszek.

Domowa lemoniada:

Zebrane ze spaceru kwiaty lipy, pąki róż
z eteryczną skórką mandarynki zalej
wrzątkiem, tę lekko posłodziłam ksylitolem.
Ale pyszne.

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

Yaro, 28 maja 2024

w traumie

powiedziałaś przycisz telewizor

zatrzasnąłem drzwi
teraz gdy śpisz
chcę się kochać
leniwa jak niedziela
klejnoty chowasz od ściany

zajeżdżony stary koń
obraz nędzy i rozpaczy

nieraz się sparzył
nieraz powstał z kolan
taki powstaniec upadek i przypadek jakich wiele

zanurza usta na rancie
w grubym szkle whisky
opuszczony dworzec kolejowy
samotny podkład kolejowy

takie rzeczy to przeczucie
życie bierz za rogi gdyś młody
później zadzwoń bo są wspomnienia

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Marek Gajowniczek, 28 maja 2024

Szalone dni

Za " in pace" drogo płacę.
Czas marnuję. Zdrowie tracę
żyjąc podprogowo.
Mam za dużo lub za mało,
więc państwo mi odebrało
pomoc ustawową.
.
Na kolanach zdzieram spodnie.
Odsłaniam goliznę.
Trudno czoło podnieść godnie
patrząc na Ojczyznę.
Płyną Odrą rybie głowy
i płoną śmietniska.
Ćwiczy straszak atomowy,
a wojna jest bliska.
.
Nie ma "Oj! Jest sztuczne "Aj!!!"
Niebem Starlink leci.
Znikło "masz". Zostało " daj"
Wojnie oddaj dzieci.
Moskwa carat naśladuje.
Prusak się odrodził.
Wojsko granice minuje,
smoczym zębem grodzi.
.
A ci, co nas bronić mieli
od złej polityki,
uciekają do Brukseli
nie na Zaleszczyki.
Po takiej ewakuacji
pozostaną starzy.
Będą bronić demokracji.
O spokoju marzyć.

liczba komentarzy: 0 | punkty: 0 | szczegóły

sam53, 27 maja 2024

tak mało trzeba nam...

gdybyśmy do naszych zwierzeń podpięli wyobraźnię
i bez kompleksów zmierzyli się z chaosem myśli
gdybyśmy odnaleźli właściwy kierunek pośród tysięcy dróg
nauczyli się odróżniać dobro od zła i dzień od nocy

gdyby z ziarna rzuconego w glebę zawsze rósł chleb
i można było zapomnieć o głodzie
gdyby po tej stronie bajki poezja nabierała mocy
a nie wody w usta

gdybyś jeszcze podała mi swoją dłoń
którą codziennie malujesz nas w innej sytuacji
czy uciekalibyśmy przed sobą
chowając się w ramiona śmierci